Hoehn en Yahr publiceerden in 1967 een schaal om de progressie van de ziekte van Parkinson te beschrijven. Ze onderscheiden 5 stadia: Stadium 1 (vroege fase): uitsluitend unilaterale betrokkenheid Stadium 1,5 (vroege fase): unilaterale en axiale betrokkenheid Stadium 2 (vroege fase): bilaterale of axiale betrokkenheid; geen balansstoornissen Stadium 2,5 (vroege fase): milde bilateraal, maar herstel na de pull-test (meerdere stappen zetten bij de retropulsietest, maar toch niet vallen) Stadium 3 (middenfase): bilateraal; lichte tot matige beperkingen in activiteiten; gestoorde houdingsreflexen; fysiek onafhankelijk Stadium 4 (middenfase): ernstige beperkingen in activiteiten; nog wel in staat om zonder hulp te staan of te lopen Stadium 5 (late fase): zonder hulp volledig bed- of rolstoelgebonden.

Deze multicenter pragmatische open-label gecontroleerde gerandomiseerde studie met semi-factorieel opzet toont aan dat MAO-B-inhibitoren als aanvullende perorale behandeling een beter effect hebben dan COMT-inhibitoren (in deze studie werd enkel entacapon gebruikt) op het motorisch functioneren bij patiënten met de ziekte van Parkinson die reeds onder een behandeling met levodopa staan. Hierbij dient wel opgemerkt te worden dat het type ongewenste effecten bij MAO-B-inhibitoren vaak veel ernstiger zijn dan bij COMT-inhibitoren. Het opstarten van dopamine-agonisten en MAO-B-inhibitoren dient, zeker bij oudere patiënten, steeds een weloverwogen keuze te zijn.

Deze systematische review en meta-analyse van goede methodologische kwaliteit toont aan dat bewegen op muziek de motorische functie, het evenwicht, freezing en loopsnelheid statistisch significant meer verbetert dan gebruikelijke zorg, dagelijkse activiteiten of shamoefentherapie (zonder gebruik van muziek) bij patiënten met de ziekte van Parkinson in stadium 2 of 3. De klinische relevantie van de gepoolde verschillen, alsook het effect op lange termijn zijn echter nog onduidelijk.